Unha aldraxe de sol…
Só unha
codia de luz queda flotando
nun agónico
ceo xa sen brillo.
Está a
irse a tarde,
como un opaco
trazo de poeta
pecando
sen palabras, nin destino.
Abatido
ao final doutra tormenta.
Alí, cara
ao Leste van os negros
nuboeiros
do estío
e en
fráxil sangría tempesta
un eólico
sopro que escorrega
pola sola
gastada do esquecido.
Agónico
heraldo cara ao Oriente.
Vello e
atónito rumor estremecido
que
escapa co seu medo arrepiantiante
do canto
dos paxaros que agardan.
Hai
silencios de tronos que partiron
cabalgando
no raio do descoido.
Final do rifador
relampo
velando a
foto do suspiro.
Cólgome
nas cores curvilíneas
e coa
sétima corda
do penitente
arco da vella, suicídome;
sen lazo,
sen soga, nin correas:
casta
trasnada doutro neno
que
deshonra con fame a súa quimera.
Autor: Norberto Pannone, Buenos Aires, Argentina
Traducción ao galego:
Marián Muiños, Galicia, España
No hay comentarios:
Publicar un comentario