TRALA PRAIA

TRALA PRAIA

Onde o solpor arrastra os seus pés,

Conversan en silencio as pedras.

As gaivotas

Pían nun voo antigo

Como o vento imantado de ondas.

Síntome rocha, area, auga

-un milagre, un enigma-

E a miña pel esquéceme.

Son a irmá dunha árbore

A miña nai é ista terra

E os meus fillos medran verdes.

Nos remuíños de brisa xorde paz

Na miña alma abanada.

-“Benvida ao teu fogar nena-anxo,

Acóugate neste niño de feitizos.

Ti es nosa”, díxome Ela.

-“Galiza: terra, mar, lume e aire,

Gaiza, por fin atopáchesme!

Onde estabas?”, pregunteille eu.

“Ao teu redor, sempre.” Concluíu Ela.

MARIAN MUIÑOS, poeta y escritora de Pontevedra, España

Miembro Honorífico de Asolapo Argentina

Glosario:

Solpor = atardecer;  rocha= roca; nai= madre; remuíños = remolinos; xorde= surge; abanada= abanicada; niño= nido; feitizos= hechizos; lume= fuego; atopáchesme = me encontraste